Czy jestem wdzięczna za choroby, które zesłano mi na tym ziemskim padole? :)

Choć tytuł wydaje się górnolotny (a tak naprawdę wręcz dziwny) to zapewniam, że dalej nie będzie tak źle (chyba). 

Myślicie sobie pewnie, że wracam po krótkiej przerwie i coś nie bardzo mi idzie?

No cóż...

Przerwa była mi potrzebna żeby spojrzeć sobie na szereg rzeczy z dystansu. Zarówno tych dotyczących życia prywatnego, zawodowego a nawet i blogowego. Troszeczkę przemianowały mi się priorytety, zasady i kilka podobnie arcyciekawych tematów :)

Do rozpoczęcia tychże refleksji i podjęcia pewnych działań skłoniły mnie właśnie przypadłości, które postanowiły się do mnie przyplątać. 

Czy można być zatem wdzięcznym za choroby?

Pytanie dziwne i odpowiedź przecząca nasuwa się samoistnie. Jeśli tak twierdzicie - wcale się Wam nie dziwię. Świadomość wielu chorób potrafi nam skutecznie podciąć skrzydła a niejednokrotnie wpędzić w depresję. 

Pytam się więc zatem - gdzie tu szukać pozytywów?

Ja znalazłam.

Bo moje przypadłości poprawiły jakość mojego życia.

Tak - możecie się łapać za głowy, opuszczać to moje skromne miejsce w blogosferze, pluć i złorzeczyć, ale mojego podejścia nie zmienicie :)

Niektórzy chcieliby poznać szczegóły moich przypadłości, innych będzie to obchodzić tyle, co zeszłoroczny śnieg. Wypośrodkuję to więc i zdradzę Wam, że borykam się z poważnymi zaburzeniami hormonalnymi zarówno od strony dziadów tarczycowych jak i płciowych. Mam podejrzenie choroby autoimmunologicznej, przewlekły trądzik i jak się jakiś czas temu okazało - niewielką wadę serca.

To są przypadłości, z którymi będę się borykać do końca moich dni. Na które muszę zwracać baczną uwagę i podejmować szereg działań aby utrzymać je na zadowalającym poziomie.

Nie ma na nie kuracji kilkutygodniowej bądź kilkumiesięcznej, która pozbawi mnie tego ciężaru na zawsze.

Nie - już zawsze muszę trzymać nad tym kontrolę.

Znów się pytam - i z czego tutaj wdzięczność?

Z jednej prostej przyczyny - nie wiedząc o "niedociągłościach" mojego organizmu żyłam w błogiej nieświadomości co jest dla mnie dobre a co szkodliwe. 

Kolejne wysypy nieprzyjaciół na twarzy traktowałam zewnętrznymi maściami od dermatologa myśląc, że to jakieś zewnętrzne zaburzenie skóry (oczywiście dermatolodzy nie wyprowadzali mnie z błędu, bo i po co?).

Na wypadające włosy nie zwracałam większej uwagi - skoro wypadają to przecież odrosną, nie?

Na przewlekłe zmęczenie i brak chęci do życia najlepsze są przecież tony kawy i codzienna popołudniowa drzemka jak przystało na emerytkę w wieku 23 lat, prawda?

A kłucie serca? No to pewnie za dużo się ruszam (chyba kursując między kanapą, lodówką a telewizorem).

Gdy postanowiłam się za te dziwne rzeczy zabrać od strony medycznej a postawione diagnozy potwierdziły to, czego obawiałam się najbardziej - nie wiedziałam co zrobić. Więc zaczęłam brać tabsy i (jak łatwo przewidzieć) - załamałam się. Myślałam jednak, że dobrane farmaceutyki załatwią za mnie problem i reszta jakoś pójdzie...

No nie do końca. 

Wyniki skakały jakby miały comiesięczną imprezę a mi po raz kolejny zaproponowano zwiększenie dawki leku.

Wtedy powiedziałam STOP.

Zaczęłam szukać, czytać, rozmawiać z ludźmi o podobnych przypadłościach. Próbowałam różnych diet i starałam się poprawić swój styl życia. Nie do końca się to udawało. 

Od dermatologa usłyszałam "Tylko dieta paleo!"

Od endokrynologa natomiast: "Nie możesz całkowicie zrezygnować z węglowodanów bo na czym ma Ci ta tarczyca pracować?"

Jak był wysyp to był OPR od dermatologa, że nie stosuję się do diety.

Jak wyniki TSH znów radośnie podskakiwały do góry to był OPR od endo, że pewnie znów obcięłam podaż węglowodanów.

I tak to się jakoś "bujało" przez chyba ostatnie dwa lata. Ostatni nawrót trądziku uświadomił mi, że tak naprawdę jest on u mnie chorobą. 

*Uważasz, że trądzik to nie choroba? Obyś nigdy nie musiał się spotkać z typowo chorobowym jego przebiegiem chociażby przez miesiąc. Niewiele osób jest sobie w stanie wyobrazić co przechodzi człowiek, który nie potrafi spojrzeć na siebie w lustrze.
Nie życzę nawet wrogowi.

Trądzik ten uzmysłowił mi właśnie, że pomimo moich usilnych starań wewnętrznie cały czas coś nie gra. Coś idzie nie tak jak powinno i że najwyższy czas wziąć się za szanowne cztery litery i ustalić sobie pewne zasady od początku do końca.

Pochyliłam się nad kwestią codziennego, racjonalnego odżywiania dla ludzików z moimi przypadłościami.

Zaczęłam regularnie, aczkolwiek niezbyt intensywnie ćwiczyć.

Wykonałam test na nietolerancje pokarmowe.

Zapoznałam się z technikami, które miały mi pomóc opanować stres.

Zaczęłam gotować w domu od podstaw. 

Czytam, oglądam, słucham ludzi mądrzejszych ode mnie.

Zaczęłam cieszyć się życiem i doceniać to, co mam.

 

Rozpoczęłam holistycznie podchodzić do dbałości o swoje ciało.

Czy teraz już rozumiecie dlaczego tak naprawdę jestem wdzięczna za to, że poznałam swoje przypadłości? :)

Zapewne gdyby kilka lat temu nic mi nie dolegało to obecnie (po takim czasie śmieciowego odżywiania i stylu życia) myślę, że mogłabym się borykać z czymś gorszym. Dzięki jednak poznaniu chorób, nad którymi mogłam przejąć kontrolę, obecnie cieszę się bardzo dobrym ogólnym stanem zdrowia, mam energię do życia i działania, jestem aktywna i kilka kilogramów lżejsza ;)

A o tym dziwnym "holistycznym podejściu do życia" pogadamy sobie innym razem.

Jak wygląda Wasze stanowisko w tej dość niecodziennej kwestii? Czy uważacie, że choroby mogą nauczyć nas prawidłowo...żyć?