Optymizm - czy można się go nauczyć nie będąc jednocześnie słodkorożcem oderwanym od rzeczywistości?

 

Odkąd pamiętam byłam ciężką we współżyciu marudą. Dając mi pół szklanki wody mogłaś być pewna, że będę narzekać na to, że mi żałujesz. 

No to skoro już mnie polubiłaś - przejdźmy dalej :)

Zawsze moja Mama kładła mi do głowy, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Tak się stało i w moim przypadku, kiedy los postawił mi na drodze J. <3 To on jest tym Złotym Człowiekiem, który postanowił nade mną popracować. Zdecydowanie mogę stwierdzić, że pozytywnie wyprał mi mózg czym przysłużył się światu. Jak zatem widać - los był szczodry dla mnie, ale biedny J. chyba nie wiedział na co się pisze :) Na szczęście nad tym nie ubolewa (głośno), więc uznajmy odgórnie, że korzyść była obopólna.

 

Czy jednak łatwo było mi wytrwać w tych różowych okularach?

Zdecydowanie nie! Były wzloty i upadki a stare naleciałości i przyzwyczajenia bardzo często dawały o sobie znać. Kiedy z początkiem roku poznałam niepokojącą diagnozę - dotarło do mnie, że mimo młodego wieku (nawet nie śmiej myśleć inaczej!) mój stan zdrowia pozostawia wiele do życzenia. Wiedziałam, że pozytywne myślenie na pewno tego stanu nie pogorszy a wręcz przeciwnie - może pomóc.

Przecież czytałam o takich ludziach, znałam ich historie.

I kiedy tak na to spojrzałam - podłamałam się.

Po prostu.

Czułam się jakby to nie dotyczyło mnie, bo przecież nie mogło. Byłam trochę odrętwiała choć starałam się nie dać tego po sobie poznać. Tylko J. wiedział dlaczego od czasu do czasu, całkiem bez powodu, szklą mi się oczy. Ten stan trwał przez... kilka dni :)

Wiedziałam, po prostu wiedziałam, że wiele (jeśli nie wszystko) jest w moich rękach. Postanowiłam zatem działać zadaniowo: opracować konkretny plan działania, trzymać się go i odhaczać wykonane zdania - jedno po drugim. 

Zaczęłam od wprowadzenia totalnie, ale to TOTALNIE zdrowego odżywiania. Dołączyłam do tego dalsze przyjemności w postaci regularnych ćwiczeń aż po medytację i pracę nad redukcją stresu. 

Wiadome jednak było, że wizyta w szpitalu jest nieunikniona. Miałam już ustalony termin pobytu, który jednocześnie uznałam za termin oceny działania mojego planu.

Mogłam wtedy sięgnąć do moich zacnych doświadczeń - załamać ręce, nakręcać się nie w tą stronę i nieprzerwanie przejmować. Na chłodno jednak wykalkulowałam, że podwyższenie kortyzolu (hormonu stresu) na pewno nie będzie dla mnie niczym dobrym, więc po prostu... odpuściłam.

I było to dokładnie tak proste jak to opisałam. 

Zwykła logiczna ocena obecnego stanu.

 

Jak to się wszystko skończyło?

W Szpitalnym Przybytku Radości spędziłam łącznie 3 dni. 

Najmniej ile się dało.

Wyniki okazały się lepsze niż mogłam to sobie wymarzyć a personel patrzył na mnie z miną "Co Ty tu w ogóle robisz, dziewczyno?" :)

 

Czy zawdzięczam to wszystko obecnemu nastawieniu do życia?

W duchu wierzę, że tak. 

Odsunięcie na bok negatywnych emocji, skoncentrowanie na wykonaniu zaplanowanych działań, zdrowy tryb życia a przede wszystkim pozytywne myślenie i przekonanie o tym, że to wszystko ma sens musiało choć w części przełożyć się na efekt końcowy.

 

A nawet jeśli sobie to wszystko wmawiam i było to po prostu zwyczajny i od nikogo i niczego niezależny fuks to przynajmniej nie byłam wyjącą w poduchę i wiecznie jęczącą zmorą, która swoim jestestwem uprzykrza tylko życie sobie i innym. 

Najzwyczajniej w świecie miałam też czas na inne przyjemności :)

Cudowności,

Iwona | @ hair.witch.project