"Najpierw mnie pocałuj" Lottie Mogach.

Książka "Najpierw mnie pocałuj" autorstwa Lottie Mogach była nagrodą w zorganizowanym przez portal Lubimy Czytać konkursie. Opis fabuły jak i okładka skusiły mnie aby wziąć w nim udział i informacja o wygranej bardzo mnie uradowała. Zapowiadała się prawdziwa uczta z dobrym gatunkowo thrillerem psychologicznym w roli głównej.

Jaki zatem jest wynik oczekiwań vs. rzeczywistość?

Opis fabuły

Leila czuje, że jej życie nareszcie nabrało barw, kiedy zostaje użytkownikiem elitarnego serwisu internetowego - tutaj dyskutuje się na poważne tematy i tu są ludzie, którzy liczą się z jej zdaniem. Mało tego, założyciel serwisu, charyzmatyczny i nieprzeciętnie inteligentny Adrian, ma dla niej wyjątkowo odpowiedzialną misję - jest oto pewna kobieta, Tess, która od dawna pragnie rozstać się z życiem, ale nie chce sprawić bólu rodzinie i znajomym. Pomysł jest więc taki, że Leila wcieli się w nią na Facebooku i Gmailu, dzięki czemu otoczenie Tess będzie wierzyć, że ona wciąż żyje, tyle że gdzieś po drugiej stronie globu...

 

Moje podsumowanie

Gdybym miała tę książkę określić w dwóch słowach to uznałabym ją za niepokojącą i...dziwną. Przede wszytkim te dwa określenie mi się nasuwają gdy sobie przypomnę fabułę.

Do lektury zasiadłam z ogromną ochotą, ciekawością i sporymi nadziejami. Nie miałam w sumie wcześniej do czynienia z thrillerem typowo psychologicznym (aczkolwiek dla mnie większość po części właśnie takimi jest), więc byłam jak najbardziej pozytywnie nastawiona.

Niestety cały ten optymizm szybko się ulotnił, gdy po kilkunastu stronach troszkę poznałam styl pisania autorki i tak naprawdę brak większych "porywów" w akcji.

Kurczę! Przecież mamy tutaj Tess, która chce popełnić samobójstwo. Na pewno musi coś odczuwać, coś nią targa. 

Podobnie główna bohaterka - coś ją zmusiło aby udzielić tak niecodziennej pomocy, przecież też nie może o tym myśleć jak o posmarowaniu komuś chleba masłem...

Niby poznajemy mroczną przeszłość Tess, wiemy co nią kieruje i dlaczego chce w pełni świadomie targnąć się na własne życie. Wszystko zostało jednak opisane w tak pozbawiony wyższych emocji sposób jakbym poznawała przepis na spaghetti z sosem neapolitańskim.

A co z Leilą?

Poznajemy odrobinę historię jej życia, poglądy, dowiadujemy się po części co nią kieruje i skąd taka sympatia do postaci Adriana. Również jednak wydaje się to wszystko po części "bezpłciowe" i pozbawione emocji.

W tych momentach nie czułam chęci i wewnętrznego przymusu czytania tej książki. Nie ciągnęło mnie do niej choć byłam ciekawa zakończenia - taki troszkę paradoks.

Powieść toczy się wielowątkowo i w pewnym momencie, gdzieś po 3/4 książki, zaczyna coś się dziać. Mamy dochodzenie, na jaw wychodzą ciekawe fakty z życia Adriana, Tess i przede wszystkim Leili. Obserwujemy jak główna bohaterka w pewnym momencie rzeczywiście przejmuje osobowość samobójczyni i traci rozeznanie gdzie kończy się Tess a zaczyna Leila. Dociera do nas również jaką bronią masowego rażenia może być internet...

Wtedy rzeczywiście poczułam, że chcę książkę skończyć i tego danego dnia poznać jej finał. 

Udało mi się to.

Czy zakończenie (dość wartkie w porównaniu do całej powieści) zmieniło odrobinę moje spostrzeżenia? 

Po części tak. Podobało mi się trochę więcej emocji i faktów z życia trójki bohaterów, miło było zechcieć poznać zakończenie "już teraz, natychmiast".

Stwierdzam jednak, że powieść ta mnie wyjątkowo nie wzbogaciła i gdybym jej nie przeczytała - nie byłaby to wielka strata.

 

Czy jednak poświęcony jej czas uważam za stracony?

 

W pewnym sensie tak.

Książka nie jest wielkim tomiszczem a czytałam ją przez przeszło 1,5 tygodnia (!), co jest jak dla mnie bardzo słabym wynikiem. Tym bardziej, że nie cierpiałam na jakiś wyjątkowy nadmiar obowiązków i totalny brak czasu. Po prostu mnie do niej nie ciągnęło.

 

Podsumowując - zamysł ciekawy, realizacja kulejąca. Postacie choć doświadczone przez los, z nieciekawą przeszłością, przez znaczną ilość czasu wydawały się rozmyte, mało interesujące. Nie potrafiły przyciągnąć w pełni mojej uwagi, nie zapałałam do nich sympatią ani antypatią. Zakończenie odrobinę zmieniło ten obraz, ale jednocześnie nie zmieniło faktu, że ogólna treść była dość ciężka, nieciekawa i w pewnym sensie męcząca.

Ocena: 3/5

Autor: Lottie Mogach

Wydawnictwo: Dom Wydawniczy REBIS

Rok wydania: 2017

Oprawa: miękka

Mieliście okazję zapoznać się z twórczością Lottie Mogach? A może polecicie thriller psychologiczny, który zwali mnie z nóg?