"#instaserial o miłości" - czy popularność powieści zawsze idzie w parze z kunsztem?

Rzadko mam okazję czytać książki w papierowym wydaniu.

Jeszcze rzadziej czytam te najnowsze i popularne.

Nie jestem fanką powieści typu "Bridget Jones" i mam wysokie wymagania co do ogólnie rozumianej beletrystyki.

Co mnie zatem wzięło żeby zapoznać się z historią napisaną przez życie Nicole Sochacki - Wójcickiej?

Ciekawość. 

I możliwość zapoznania się z treścią dzięki uprzejmości koleżanki.

* Na dzień dobry jednak kiedy trafiła w moje ręce nie mogłam się oprzeć i obejrzałam po raz kolejny film "Baby są jakieś inne" a konkretnie fragment o dwuczłonowych nazwiskach, który jest moim ulubionym :)

No ale powróćmy do meritum...

"#INSTASERIAL O MIŁOŚCI"

Nicole Sochacki - Wójcicka

AUTORKA O TYTULE

Jaki #instaserial? O co chodzi? Co to za dziwny tytuł książki? Czy to jest książka o ludziach, którzy poznali się w internecie? Być może bardziej pasowałby tytuł "Dzia(ł)dowska miłość" albo "Doktorowe - love", albo po prostu: "O tym, jak poznałam swojego męża i jak szalona latałam za nim przez pół świata". Ale do nazwy #instaserialomiłości mam sentyment. Bo tę historię, moją historię, napisałam spontanicznie kiedyś powiedzielibyśmy "na kolanie", a dziś powiemy..."w notatniku iPhone'a". Gdzieś między jednym a drugim karmieniem synka pisałam to dla zamkniętego grona czytelników na Instagramie. Po jakimś czasie zaczęły się komentarze - "ty napisz książkę, dziewczyno!". No to napisałam i mimo że #instaserial przeszedł długą drogę od czasu, gdy był pisany w notatniku, to pierwotnego tytułu mu nie zabrałam...Dajcie się zaskoczyć.

MOJA OPINIA

Książkę zdobią dziesiątki wyjątkowo pozytywnych i górnolotnych w swych porównaniach opinii, co ma zachęcić do zakupu oraz do zapoznania się z treścią. Okładka przyjemna, przykuwa wzrok niebanalnym rysunkiem oraz szatą graficzną.

Książkę zaczęłam i skończyłam czytać w jedno popołudnie. 

Fajnie - pewnie myślicie, że mnie wciągnęła.

Nie.

Dawno tak nisko nie oceniłam czytanej przeze mnie książki...Nie wiem czy w ogóle tak niska ocena kiedykolwiek w mojej głowie się narodziła do jakiegokolwiek dzieła pisanego.

A biorę tutaj pod uwagę nawet Harlequiny...

Spytacie dlaczego w ogóle ją kończyłam skoro od samego początku nie poczułam "chemii"? 

Może z braku laku. 

Z nudów. 

Z chęci "podgonienia" tegorocznych książkowych statystyk...

A tak na serio - chciałam zobaczyć czy autorka po prostu zmądrzeje.
Jak dla mnie niestety nie.
Oceniając to dzieło jednym słowem nazwałabym je po prostu trywialnym.

Jak wspomniałam Wam na początku - nie przepadam za gatunkiem literackim typu "Bridget Jones", ale jeśli tak pisze Nicholas Sparks (bo podobno autorka jest jego wersją w spódnicy) to nie chcę mieć z nim do czynienia.

Krzywdzące i wręcz literacko bluźniercze jest również porównanie tej publikacji z kunsztem Charlotte Bronte (!)
Czy ludzie wypowiadający się na okładce naprawdę mieli do czynienia z literaturą wyższych lotów? Bo coś mi się nie zgadza...

"Taka miłość jak tych dwojga lekarzy, każdemu się marzy!" - Serio? 

Jeśli moja miłość miałaby się kręcić wokół wysublimowanych dań, ubrań, wystroju to...chyba wolałabym jej nie mieć. 

Prawda jest taka, że prawdziwa miłość nie potrzebuje ozdobników. U mnie człowiek nie zyskuje dobrze dobraną koszulą z butami czy zagraniczną uczelnią.
No ale cóż - ja jestem chyba tym niższym i gorszym sortem Polaków ;)  

W książce wielokrotnie mamy do czynienia z kontrastami. 

Autorka jada w super knajpach, ma nowoczesne gadżety i buty niemal za pensję przeciętnego obywatela. Wielokrotnie jednak powołuje się na konieczność oszczędzania i przywołuje ten horrendalny okres kiedy ubierała się w Primarku a na wyjście do restauracji mogła pozwolić sobie raz na miesiąc...

No straszne rzeczy! W porównaniu do rzeczywistości w krajach Trzeciego Świata jej problemy urastają do rangi Mount Everest.

Sama wielokrotnie zresztą porównuje się do głównej bohaterki "Legalnej blondynki" i coś w tym chyba jest. 

Na końcu jednak szkoda nie poruszyć jako takiej fabuły.

Fabuły kobiety uganiającej się za ukochanym przez pół świata i marzącej o dozgonnej miłości.

Nic w tym zdrożnego, prawda?

Ja też tak uważam.

Gorzej kiedy biedny facet jest przyduszany, zmuszany do podjęcia jakichkolwiek wiążących decyzji, deklaracji a sam moment "kulminacyjny" książki jest tak skrajnie do przewidzenia i totalnie antyromantyczny, że nie wiem...

Mi by było najzwyczajniej wstyd dzielić się z tysiącami czytelników moją desperacją i nastawieniem życia na jeden tylko cel, któremu cały świat ma się podporządkować, w tym druga połówka.

Namowy, emocjonalne szantaże, sceny zazdrości niczym z podstawówki, wywieranie presji przez samą autorkę i jej otoczenie na jednym biednym facecie, który ma przed sobą całe życie i niekoniecznie wydaje się chętny na dozgonne oplecenie wszystkimi kończynami każdego centymetru jego ciała z maleńką dziurką na oddech, nie wydaje mi się w żadnym aspekcie romantyczne.

Jednak jest pewien pozytyw.

Jak zapoznałam się z lekturą tej powieści tym bardziej zdałam sobie sprawę jakie mam szczęście w życiu mając faceta, który skoczyłby za mną w ogień, nie pozwolił chodzić samej po nocy, ochroniłby zawsze własną piersią. Na zaręczyny nie musiałam być wystrojona jak stróż w Boże Ciało, bo nawet po kilkukilometrowej wędrówce i wspinaczce nie wiedziałam, że coś takiego nastąpi na samym szczycie pewnej zamkowej wieży. 

Dlaczego nie wiedziałam?

Bo nie musiałam ględzić, manipulować i wiercić dziury w brzuchu biednego J. 

Chciał tego. Sam z siebie.

I chyba o to w tym chodzi ;)

Czytając tę książkę poczułam się jak w bajce, ale nie dlatego, że przeniosłam się do świata opisanego w słowach.

Zobaczyłam kontrast między tym co uszczęśliwiło autorkę a tym co spotkało mnie.

I to ja żyję w bajce.

Moja Ocena: 1/5

Macie w planach zakup tej powieści lub mieliście okazję już się zapoznać z jej treścią?  

Jak wrażenia?