Czy trzeba wciąż gonić za białym królikiem? Może warto się czasem zatrzymać?

Budzik dzwoni o 6 nad ranem. Włączasz drzemkę i przykładasz jeszcze choć na chwilę głowę do poduszki psiocząc, że znów się nie wyspałaś i nie wydaje Ci się aby to był dobry dzień.

Po trzeciej drzemce zrywasz się jak oparzona, bo przysnęło się trochę za długo.

Pędem wbiegasz do łazienki aby choć trochę się odświeżyć. W przelocie miedzy wybieraniem garderoby a karmieniem kota wcinasz bułkę tak naprawdę nie wiedząc jaką ani z czym. Popijasz zimną herbatą lub naprędce zaparzoną kawą. 

Siadasz przed lustrem z zamiarem wydobycia zwiększonego pierwiastku kobiecości, ale szybkie spojrzenie na zegarek działa jak kubeł zimnej wody - dziś znów uda się tylko pociągnąć rzęsy, zatuszować kilka pryszczy/zmarszczek (czasem nawet jedno i drugie) a głowę przyozdobi messy bun (very messy, mniej bun).

W pośpiechu wychodzisz z domu i biegniesz do roboty z językiem na brodzie. Jesteś mistrz jak udało Ci się pamiętać o drugim śniadaniu (choć często i tak nie uda Ci się go spożyć). Wpadasz do firmy jak na złamanie karku, stajesz przed stanowiskiem pracy i...jazda, jazda, jazda.

Wynik, wynik, wynik.

Terminy, terminy, terminy.

I tak w kółko...

O drugim śniadaniu często zapominasz, o potrzebie fizjologicznej zwanej sikaniem tym bardziej.

W sumie nawet nie masz czym sikać, bo gdzie tutaj czas na nawodnienie organizmu?

1,5 l wody dziennie? 

Pfff! 
Pytanie kiedy? Bo przecież nie w pracy a po też czasem ciężko.

Biegniesz do domu szykować obiad, jesz go z drugą połówką nierzadko w pośpiechu, trochę ogarniesz mieszkanie, znowu nakarmisz kota, zmyjesz makijaż, weźmiesz szybki prysznic i pora na lulu. W łóżku przeczytasz jeden rozdział rozpoczętej dwa tygodnie temu książki i padasz jak betka

A od jutra znów to samo...

 

Znasz to? 

Czy uważasz, że gra jest warta świeczki?

 

Pewnie sobie pomyślicie cóż mnie wzięło na te filozoficzne rozważania?

Mogłabym po prostu powiedzieć, że to samo Życie (przez duże "Ż").

Nie jestem osobą wiekową i bardzo przez nie doświadczoną. Bardzo szybko jednak podjęłam pierwszą pracę, wyprowadziłam się z domu i postanowiłam żyć z ukochanym na własny rachunek. Nigdy nie twierdziłam, że będzie łatwo i oczywiście miałam rację :)

Przez bardzo długi czas trwałam w takim marazmie jak opisałam Wam na górze. Nie wiedziałam jak sobie to wszystko lepiej zorganizować. Gdzie mieć czas (i pieniądze!) na jakiekolwiek pasje, sport, podróże. Mimo młodego wieku wyraźnie czułam jak przez palce ucieka mi czas i nie wiedziałam jak to ogarnąć. Bo przecież w domu zawsze musi być czysto jak w pudełku, na stole powinien stać świeżo przygotowany obiad i nie ma pieniędzy na jakiekolwiek przyjemności, bo dochody pokrywają się niemal na równi z wydatkami na podstawowe utrzymanie.

MUSI tak być.

O tym, że może być inaczej uświadamia mnie J. Proponuje inną organizację życia, która odciąży nas obojga. Oświeca mnie, że możemy przygotować w weekendy obiad na najbliższe 3 - 4 dni. Możemy posprzątać porządnie raz w tygodniu a w międzyczasie wtedy, gdy zadziało się coś wymagającego interwencji. 

Kiedy wracasz zmęczona po pracy, źle się czujesz, jesteś osłabiona a ze zlewu wyglądają garnki, które nabrały już własnej osobowości prawnej i radośnie machają Ci łapką - masz prawo się położyć i wypocząć.

Masz prawo się zregenerować.

Masz prawo mieć danego dnia lenia i dwie lewe ręce do jakiejkolwiek roboty.

Bo jesteś tylko (a może właśnie i "aż") CZŁOWIEKIEM.

Wielu z nas wynosi pewne przyzwyczajenia z domu, od najbliższych, przyjaciół czy znajomych z pracy. I czasem mniej lub bardziej świadomie narzucamy sobie swoisty "kierat", bo przecież tak zostaliśmy nauczeni, tak przecież robią inni. Zachowujemy się więc jak na autopilocie kursując między tym co "trzeba", "wymaga", "powinno się" a zapominając o sobie samych. Przedkładamy rzeczy, które nas otaczają nad to, co się dzieje w naszym wnętrzu.

Ignorujemy siebie mniej lub bardziej świadomie. Zapominamy o swoich potrzebach.

Żyjemy dla innych. Dla tych, którzy krytycznie patrzą na to czy w domu masz zawsze czysto a mąż ma na talerzu codziennie świeżo ugotowany obiad.

Odpowiedz zatem sama przed sobą - czy otaczasz się dobrymi ludźmi?

Czy obcowanie z nimi sprawia Ci radość?

Czy ta znajomość wnosi coś konstruktywnego do Twojego życia?

Długi czas musiało mi zająć przestawienie myślenia. I nie - nie jestem taka zajebista żeby dojść do tego sama. J. jest wielkim człowiekiem i nie mówię tu o jego wadze :) Potrafił naprostować mój skrzywiony obraz codziennej rutyny, która nagle potrafi obfitować w przyjemności nawet w środku tygodnia. Bo na chwilę dla siebie staram się teraz zawsze wygospodarować czas.

I nie oznacza to, że żyję w brudzie a gdy piszę dla Was ten tekst - kot poluje na szerzące się zewsząd robactwo.

Nie oznacza to, że tydzień w tydzień na obiad serwuję zupę pomidorową na kostce rosołowej i koncentratu pomidorowego.

Nie oznacza także, że spadła moja wydajność w pracy bo postanowiłam wygospodarować w niej czas na nawodnienie organizmu oraz spożycie drugiego śniadania.

Odnalazłam w sobie pasję i chęć do życia. Wreszcie czuję się na dziewczynę w wieku, w którym jeszcze 2 jest z przodu :) Moje życie nie jest idealne - nie jadam w wykwintnych restauracjach, moje codzienne posiłki często nie wyglądają jak kadry prosto z Instagrama a zajmowanie przez wroga kolejnych połaci czystego terenu na mojej twarzy potrafi zepsuć poranek. Nie zmienia to jednak faktu, że w sobotę siadamy z J. rano przy wspólnej kawie i usmażonym bananowym omlecie, który czasem potrafimy spożywać niemal w nieskończoność gadając, oglądając film i odganiając kota od talerzy.

Jesteśmy w stanie spędzać razem dużo czasu a także znaleźć go dla własnych codziennych aktywności.

Chętnie wspólnie gotujemy - wtedy praca idzie szybciej, jest też znacznie przyjemniejsza.

A kiedy źle się czujemy to wszystko idzie w kąt, kładziemy się pod koc i oglądamy "Przyjaciół", którzy potrafią poprawić nawet najbardziej sknocone samopoczucie.

Czy świat mi się zawali od kawałka kociej sierści na kocu?

Od naczyń w zlewie?

Od nieposkładanego prania? 

 

Czasem wystarczy godzina resetu, wewnętrznego wyhamowania i czuję, że wracam do życia. 

Wtedy nawet chętniej ładuje się zmywarkę, składa pranie a może i wygospodaruje się czas na jakieś domowe słodkości? :)

Jak to jest u Was? Żyjecie w ciągłym pędzie czy postanowiliście odrobinę zwolnić?