Mgła na Offie – Green Day i podróż (nie)usłana różami.

Kiedy piszę dla Was ten tekst – siedzę w przyjemnym hotelu na obrzeżach Krakowa, w którym niestety zapowiadanego wi – fi brak, więc tworzę offline. Z tego też względu tekst pewnie zostanie opublikowany dużo później, bo nie mogę Was przecież zagadać bez zdjęć :)

A do opowiedzenia mam sporo i wolę to zrobić na jeszcze żywych emocjach. Wtedy będziecie mieć większy ubaw :)

Bilety na koncert ukochanego Green Day zakupiliśmy z J. miesiące temu. Nie poraziła nas świadomość ewentualnych biednych Świąt Bożego Narodzenia i zębów w ścianę przez miesiąc. Po prostu musieliśmy tam być! A że dołączyli się jeszcze moi rodzice to zapowiadała się całkiem niezła zabawa.

Udało się wszystkim zorganizować na czas, nie zapomnieliśmy nawet biletów (o dziwo!) i pełni radosnego oczekiwania gnaliśmy sobie A4 kiedy po ok. 180 km, w okolicach Góry Św. Anny  J. odcięło wspomaganie kierownicy. 

Siadł alternator. 

Kiedy J. dokopał się pod maskę okazało się, że poluzował się pasek klinowy. J. razem z moim Łojcem stali i próbowali dokonać naprawy na miejscu (a było kilka dobrych stopni poniżej zera), co niestety nie przyniosło spodziewanego efektu. 

Pozostało jedno – pomoc drogowa.

Pan przyjechał na miejsce, miły człowiek, który dowiózł nas kilka km do mechanika i pożegnał z uśmiechem na ustach.

Za 250 zł.

U mechanika wydało się, że poszedł napinacz. Kompletu napinacza i paska nie było na stanie, szef musiał dokonać zakupu. Po kwadransie wrócił z dwoma różnymi kompletami, z których mieliśmy wybrać sobie jeden, bo nie byli pewni który będzie pasować. 

W pewnym momencie nad naszą biedną białą księżniczką pochyliły się 4 głowy i wyglądało to niczym dokonywanie operacji na otwartym sercu...

J. będąc w posiadaniu pakietu internetowego szybko doszukał się informacji, że komplet napinacza z paskiem kosztuje max. 150 zł, za robotę niech policzą ok. 100 zł…Więcej niż 300 zł wziąć nie powinni.  Pełni radosnego oczekiwania (moje trochę zamazywały spływające po policzkach łzy i zagłuszało zgrzytanie zębów) po ok. 40 minutach usłyszeliśmy wyrok (po wcześniejszych ożywionych naradach tęgich głów w kantorku)  - 450 zł.

Po pytaniu J. i Łojca mojego: „Ile?” (dobrze widzicie – bez wykrzyknika) zeszli do 400 zł. J. poprosił o dostęp do faktury zakupu, wyjaśniali, że szef kupił 2 komplety i one oba kosztowały 300 zł a nie jeden. Pan początkowo przemawiał nie do końca zrozumiałą gwarą. Jednak gdy rzucił papierami, zaczął kurwować, pierdolić, wyzywać i grozić wykręceniem założonego dopiero co napinacza – wtedy zrozumieli go wszyscy. Pan był w tym tak wystudiowany i wyszkolony, że nawet ta cała gestykulacja wydawała się wyreżyserowana. 

No cóż. 

Na Oskara nie zasłużył, ale zarobił 400 zł.

* Ja jednak osobiście myślę sobie, że takiemu Panu karma wróci.

Na przykład jak dojdzie do intymnego zbliżenia z niebywałej urody małżonką – w uszach będzie słyszał mój szyderczy śmiech, który nie pozwoli mu dojść na szczyt własnych możliwości :)

Kiedy zmęczeni, zestresowani (szczególnie ja) i  miotający przekleństwa (również ja) dojechaliśmy do hotelu – okazało się, że zaraz musimy wyjeżdżać.

Gdy dotarliśmy na miejsce – naszym oczom ukazała się półkilometrowa kolejka, która na szczęście szybciutko zbliżała nas do celu. Przy wejściu oznajmiono nam, że nie wpuszczą nas z plecakami ani z torebkami (małymi). 

Nie wiem – chyba wyglądaliśmy na zamachowców, bo inni na koncercie z plecakami śmigali... 

No cóż – to pewnie przez 5 różnych pomadek (tak – Golden Rose zawsze na straży).

Przy korzystaniu z toalety przed koncertem rzeczywistość podbiegła kolorem czerwieni, gdy puściła mi farba z otworu nosowego. No ale cóż – czas zająć wreszcie miejsce docelowe…

Po klapnięciu na tyłkach zostaliśmy zaszczyceni wysłuchaniem suportu, który niestety publikę nie do końca rozgrzał i wszyscy oczekiwali na zakończenie ich występu. 

Po tym czasie sytuację próbowała ratować ludzka maskotka różowego króliczka sztuk 2, co troszeczkę polepszało sytuację. 

Kiedy czekaliśmy na rozstawienie sprzętu gwiazdy wieczoru nagle z cudownego, przestrzennego nagłośnienia popłynęły słodkie niczym miód dźwięki „Bohemian Rapsody” zespołu Queen, które mnie ścisnęło za serce a wszystkim rozgrzało gardła. 

Po kilku chwilach pojawili się magicy z Green Day…

I w tym momencie odpłynęły wszystkie smutki, żale i zgryzoty. 

Nawet cwany mechanik przestał mnie obchodzić. 

W pierwszym momencie ścisnęło mnie za gardło z totalnego wzruszenia, że wreszcie mogłam ich zobaczyć aby za chwilę wydzierać się wniebogłosy razem ze wszystkimi :)

To było niesamowite wydarzenie. Nigdy nie byłam świadkiem takiej charyzmy na scenie, wokalu, artystycznego show i kontaktu z fanami w jednym. Tego się nie da opisać – to trzeba zobaczyć a najważniejsze być tam razem z nimi. 

Dla Was przeczytanie o tym jak Billie zapraszał fanów na scenę aby śpiewali razem z nim lub poprosił chłopaka z publiczności o zagranie 3 akordów na gitarze, którą mu potem podarował może nie nieść ze sobą wielu emocji. Uwierzcie jednak - to było bezcenne...

A w tym wszystkim są tacy normalni. Tyle z siebie dali oczekując tylko energii z sali, którą karmili się niczym bogowie ze starożytnego Olimpu. Te chłopaki mają po przeszło 40 lat, ale tego pierdolnięcia w duszy mógłby im pozazdrościć niejeden nastolatek.

Ja wiem tylko jedno. Jeśli kiedykolwiek pojawię się jeszcze na koncercie gwiazdy podobnego formatu – muszę być na płycie przy samej scenie choćbym miała jeść tani gluten przez miesiąc :) Tam dopiero musi się odczuwać jedność z artystą.

A na koniec kilka przemyśleń już po zakończeniu wieczoru...

Scena na której grają chłopaki została zaprojektowana i pierwszy raz wykorzystana w teledysku do "Wake me up when September ends".  Dzięki niej perkusista zespołu - Tre Cool jest jeszcze bardziej widoczny, co pozwala na uważniejszą obserwację jego indywidualnego show :)

Niesamowicie koncertowymi i wybornie zagranymi kawałkami okazały się: "St Jimmy", "Jesus of Suburbia" oraz tak bardzo wpisujący się w aktualne nastroje w Ameryce "American Idiot".

 

Na zakończenie pobytu w Krakowie mój humor ostatecznie poprawiła randka z gołębiami, które chyba jednak zapałały do mnie sympatią.

Do mnie i ziarna...:)