Mgła na Offie - Jesień da się lubić!

Od dziecka nie przepadałam za porami roku, które przypadały po wiośnie i lecie ;)

Krótko mówiąc - pół roku byłam fajnym dzieckiem, drugie pół marudziłam...

Przeniosło się to na dalsze lata, z tym że już nie można było nazywać mnie dzieckiem :)

Gdy poznałam J. moje życie obróciło się do góry nogami. Jako fotograf był on w stanie dostrzegać rzeczy, których ja, szary ludzik, nie zaszczycałam swoim spojrzeniem, bo nie potrafiłam patrzeć...

Próbowałam spojrzeć na świat jego oczyma, ale było za wcześnie...To nie był czas na "zachłyśnięcie się" fotografią. Z czasem również wspólnie odeszliśmy troszkę od tej otaczającej nas magii, skoncentrowaliśmy się na sobie nawzajem, pracy, walce z przeciwnościami losu itd.

W tym roku coś zaskoczyło.

Na urlopie, pierwszym spędzanym bez J. odkąd jesteśmy razem, postanowiłam wziąć aparat w dłoń i popróbować.

Na 500 zrobionych zdjęć 100 było ostrych, z 50 z nich dało się coś wyciągnąć a może 10 tak naprawdę cieszyło oko...

 

J. popatrzył, podpowiedział, doradził.

Na następny dzień stosunek zdjęć "nadających się do użycia" do całokształtu pracy był już lepszy. Nie było to jednak do końca to...

J. od dłuższego czasu nie był na wyprawie z aparatem w dłoni żeby "polować" na kwiatki, kropelki i robaczki. Troszeczkę ten magnetyzm się osłabił. 

Zaproponowałam zatem wspólną wycieczkę do pobliskiego lasu o wschodzie słońca - miała być mgła i magia a był...brak mgły ;) 

J. jednak "to" poczuł - zaczął dostrzegać to, co moje wprawne oko nie widziało, nakierowywał mnie i coraz bardziej jego oczy nabierały iskierek radości, mimo ogromnego zmęczenia i niewyspania :)

W końcu obudził się w nim dawny entuzjazm, co udzieliło się również i mnie. 

Spędziliśmy tam ze 3 godziny. 

Wróciliśmy mokrzy, zmarznięci, nieziemsko głodni i...zadowoleni z efektów :)

Epizody fotograficzne zaczęliśmy powtarzać co jakiś czas. 

Ostatnio na przykład znów plany były ambitne. Chcieliśmy fotografować wrzosowiska, ale okazało się, że tam gdzie były - już ich nie ma ;) Co zrobiliśmy? Znaleźliśmy miejscówkę pełną mchu...A w mchu toczy się naprawdę całkiem inne życie :) Wrzosów nie było, ale i tak polowanie uważamy za udane :D

Czy poza samą fotografią można znaleźć coś porywającego w jesieni?

Oczywiście!

* Ani wiosną, ani latem nie smakuje tak dobrze herbata z imbirem, cytryną, miodem i ewentualną procentową "wkładką" :)

* Przy żadnej porze roku nie czyta się tak dobrze książek :)

* Świece zapachowe wtedy pachną najpiękniej! :)

* Ciepła męska dłoń i silne ramię usypia o wiele lepiej i sprawia, że sny są bardziej kolorowe :)

* Do pełni jesiennego szczęścia potrzeba jedynie koca, książki, herbaty i kota na kolanach :)

A gdy mamy ochotę wyjść na zewnątrz - nic nie stoi nam na przeszkodzie.

Ja tak ostatnio zrobiłam. 

Wyszłam z domu i po kilku krokach złapał mnie deszcz. Otworzyłam swoją ukochaną i połamaną parasolkę (taaak - jestem bardzo stylowa jak widać :D) i maszeruję dalej. Poszłam do lasu, w którym wiatr w pewnym momencie zaczął dosłownie gwizdać, skarpetki zwinęły mi się w trampkach, stopy zaczęły moknąć a lało tak, że nawet parasol nie pomagał.

Idę zatem coraz bardziej dziarsko, patrzę - a w moją stronę biegnie dziewczyna. Ubrana w sportowy strój biegnie ładnym, równym tempem, nie zważając na przeciwności ze strony pogody. Gdy była bliżej mnie uśmiechnęła się szerokim, ciepłym uśmiechem i pozdrowiła mnie - tak samo mokrą jak i ona...

Czy zatem warto tak narzekać na jesień i pożegnanie lata? 

Wydaje mi się, że nie. Uroki życia można nawet odkrywać w prozaicznych czynnościach dnia codziennego.

A kiedy czujesz się przytłoczona/przytłoczony to wystarczy wyobrazić sobie uśmiech tej biegaczki, która naładowana endorfinami nie zwracała uwagi na deszcz, wiatr i zimno :)

A Wy lubicie jesień? :)